کسی نمانده که لبخند را ترانه کند
و خود نه لبخندی است.
کسی نمانده که بانگ بلند بردارد
لبان بام ورم کردهٔ عبادتگه
برای عشق ندارد نیایشی!
شعری!
درخت توت
رگ و ریشه آتش و باروت
نوازش نفس باد را
گریزان است.
از آسیاب به سوی مزارع گندم
بجز صدای جدایی نمانده است به جای
خاطره ای!
به شانه های سپیدار
پناهگاهی نیست.
برای مرثیه خوانان روزگار قدیم
کسی نمی خواند
کسی چه چیز بخواند؟
کسی چه ساز کند؟
مگر که حیله ببندد
دروغ باز کند.
چه ماتم آبادی!
کسی نمانده که بر مردگان این سامان
سری به سنگ بکوبد
دلی به خون بکشد.
بهار، نعش عزیزی است
که باد قبله به کافور بسته تابوتش
بهار، موسم کوچ است
بهار موسم آوارگی و بی وطنی است.
بهار فصل گریز است مادرانی را
که انتقام پسرهای خویش را با اشک
به ملک های غریبی
ترانه ساز کنند.
بهار قافلهٔ بازگشت قوم شهید
لوای لشکر ارواح سرخ پوشان است.
کسی چگونه بخواند
چرا که گردنه ها را
هنوز
صدای سم سواران نگشته است علم.
چرا که کوه هنوز
چنان که می باید
نداده است جهیزانهٔ عروسش را
هنوز بادیه در انتظار می سوزد
هنوز بیشه غم بیوه داری خود را
نکرده است تمام.
چرا که شعر هنوز
اسیر قافیه است.
چرا که طبل، شکسته ست.
۲حوت ۱۳۶۵کابل